Nie tylko GPS – alternatywne systemy nawigacji satelitarnej

Z GPS korzysta dzisiaj prawie każdy – wystarczy mieć telefon komórkowy. GPS służy do nawigacji i monitoringu, ma zastosowanie w wielu dziedzinach i w niektórych jest wręcz niezbędny (wojsko, policja, służby ratunkowe, czy transport). GPS czyli Global Positioning System to system nawigacji stworzony przez amerykańskie wojsko. Jednak istnieją jeszcze inne systemy nawigacji satelitarnej, a niektóre kraje podjęły się stworzenia własnych.

Początki systemu GPS to lata 70 XX wieku. Został stworzony na potrzeby amerykańskiego wojska, ale w latach 90 udostępniono go do powszechnego użytku.
GPS:

• składa się z 31 satelitów.
• jest utrzymywany i zarządzany przez Departament Obrony USA,
• jest darmowy
• potrzebuje najprostszego odbiornika, aby działać (np. telefon, zegarek),
• dokładność systemu wynosi standardowo kilka metrów.

Europejską alternatywą systemu GPS jest Galileo. Pomysł stworzenia europejskiego systemu wziął się z nieufności do pozostałych istniejących systemów, rosyjskiego i amerykańskiego, które w każdej chwili mogą być wyłączone przez rząd danego kraju. System rozpoczął swoje działanie w 2016 roku i wciąż się rozbudowuje.

Galileo:

• jest systemem cywilnym,
• składa się z 30 satelitów,
• posiada dwie wersje – bezpłatną i płatną,
• ma mieć mniejszy promień błędu niż inne systemy – ok. 1 m na otwartej częstotliwości i ok. 10 cm na częstotliwości płatnej,
• będzie informować o wszystkich błędach i nieprawidłowościach systemu,
• nadzór nad rozwojem operacyjnym i technicznym systemu zostanie przekazany w ręce prywatne na zasadzie partnerstwa publiczno – prywatnego,
• ma mieć ogólnoświatowy zasięg.

Kolejnym odpowiednikiem GPS jest rosyjski GLONASS, którego korzenie również sięgają lat 70 XX wieku.

GLONASS:

• jest zarządzany przez Wojska Kosmiczne Federacji Rosyjskiej,
• korzysta z 31 satelitów,
• każdy satelita emituje sygnał o innej częstotliwości,
• ma ogólnoświatowy zasięg,
• dla cywilnych odbiorców dostępny jest zasięg z dokładnością do 30 m.

Swój system posiadają także Chińczycy. Nazywa się on Beidou. Swoim zasięgiem obejmuje na razie obszar Azji, ale docelowo ma być systemem ogólnoświatowym. Na razie jest on w fazie testowej.

Beidou:

• obecnie składa się z 4 satelitów,
• pierwszy satelita wystrzelony został w 2000 roku,
• będzie korzystać z ok. 30 satelitów,
• dokładność będzie wynosiła 10 m,
• pełna gotowość przewidziana jest na 2020 rok

Orbity satelitów GPS, GLONASS, Galileo i Beidou oraz orbity innych obiektów.  

To jednak nie wszystko, bowiem nad swoimi systemami pracują obecnie Japonia, Korea Południowa oraz Indie. 

QZSS to japoński system, który na razie działa przy pomocy satelitów amerykańskiego GPS, z czasem jednak ma stać się od niego niezależny. Japończycy planują umieszczenie na orbicie 7 satelitów, które pozwolą na działanie systemu, nawet jeśli amerykański GPS będzie z jakiegoś powodu niedostępny.

IRNSS to indyjski system nawigacji satelitarnej. System ma mieć dokładność pomiaru na poziomie do 20 metrów przy swoim maksymalnym zasięgu działania i ok. 10 metrów na terenie Indii. Swoim zasięgiem obejmie Indie oraz kraje w bezpośrednim sąsiedztwie. Pieczę nad nim sprawuje rząd Indii.

Korean Positioning System to koreański system, którego budowa dopiero się zaczęła. Jego pełna gotowość przewidziana jest na 2034 rok. KPS nie będzie systemem globalnym, ma uniezależnić Koreańczyków od systemu GPS, gdyby ten przestał działać z jakiegoś powodu (już teraz Korea Północna próbuje zagłuszać sygnał GPS).